بررسی نقش سیستم اوپیوئیدی بر خاصیت ضد تشنجی پروژسترون در تشنج ناشی از استریکنین در موشهای سوری

نام خانوادگی: حسنوند نام: فهیمه عنوان پایان نامه: بررسی نقش سیستم اوپیوئیدی بر خاصیت ضد تشنجی پروژسترون در تشنج ناشی از استریکنین در موشهای سوری اساتید راهنما: دکتر لطف اله خواجه پور و دکتر حسین نجف زاده استاد مشاور: دکتر مهناز کسمتی درجه تحصیلی: کارشناسی ارشد رشته: زیست شناسی-علوم جانوری گرایش: فیزیولوژی محل تحصیل(دانشگاه): شهید چمران اهواز دانشکده: علوم تاریخ فارغ التحصیلی: 18/12/1389 تعداد صفحه: 87 کلیدواژه ها: پروژسترون، سیستم اوپیوئیدی، اثر ضدتشنجی، استریکنین، موش سوری چکیده فارسی: تشنج تخیله الکتریکی کنترل نشده در مغز است که به دنبال تحریک پذیری افزایش یافته در سیستم عصبی روی می دهد. پروژسترون هورمونی استروئیدی است که اثر ضدتشنجی دارد، این اثر از طریق مکانیسم های مختلفی ایجاد می شود. سیستم اوپیوئیدی از جمله سیستم های دخیل در تنظیم تحریک پذیری مغز است و تداخل اثر پروژسترون با سیستم اوپیوئیدی در برخی پدیده های فیزیولوژیک وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تداخل سیستم اوپیوئیدی در اثرات ضدتشنجی پروژسترون می باشد. دراین مطالعه همچنین اثر وراپامیل بعنوان مهار کننده کانال کلسیمی و پمپ p-gp( موثر در انتقال دارو از سد خونی مغزی) در تشنج ناشی از استریکنین و تداخل آن با اثرات پروژسترون، مورفین و نالوکسان بررسی شده است. برای ایجاد تشنج، استریکنین با غلظت(mg/kg1) به صورت زیر جلدی به موش های اواریکتومی شده تزریق شد و شاخص های تشنج شامل زمان شروع و زمان مرگ ناشی از تشنج بررسی گردید و بین گروه های مختلف مقایسه گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که پروژسترون(mg/kg50،25) و مورفین (mg/kg1،2،3) در مدل تشنجی ناشی از استریکنین در موش سوری ماده دارای اثر ضدتشنجی وابسته به مقدار می باشند. نالوکسان (mg/kg5،2،1) اثری بر تشنج در این مدل نداشت، درحالی که به صورت وابسته به مقدار موجب کاهش اثر ضدتشنجی پروژسترون (mg/kg50) گردید. مورفین (mg/kg3) بر اثر ضدتشنجی پروژسترون در غلظت بالا(mg/kg50) تاثیری نداشت، درحالی که موجب کاهش اثر ضدتشنجی مقادیر پایین آن (mg/kg25) گردید. وراپامیل (mg/kg20) اثری بر تشنج ناشی از استریکنین و همچنین گروه دریافت کننده نالوکسان (mg/kg1) نداشت ولی اثر ضدتشنجی مورفین (mg/kg3) و پروژسترون (mg/kg50) را کاهش می دهد. نتایج به دست آمده از این مطالعه پیشنهاد می کند که احتمالاً بین اثر ضدتشنجی پروژسترون و سیستم اوپیوئیدی تداخل وجود دارد، مسدود کردن کانال های کلسیمی توسط وراپامیل موجب کاهش اثر ضد تشنجی پروژسترون می گردد. بنظر می رسد که مهار پمپ p-gp توسط وراپامیل اثر ضدتشنجی مورفین را کاهش می دهد.